孙荣祖氏所降仙笔贻我金书阴符经跋尾云文阳真人得道时所说白玉蟾翁始表见于世又以长歌四百九十字见赠颇及前生事勉以修持且劝檀施

王世贞

原文 拼音版

tányānniǎokōnglóngshǔxīngxiángyánglàidiàoliúlíng

ěrshíbānguǎnzhèngchízhòuwèixiějiùyīnjīng

xíngjiānyǐnyǐnjīnrùnshìbiǎojiāolóngténg

sāncāngqiánxiānhuìzhīhòuzhēng

jīnghuángjǐngshànggǎnxuántíng軿píng

tiānzhēnhuángrénwèijiěshuōzhǒujìngsǎogānkūnbīng

dǐngdiāogōngzhuìxiāohànwǎnwěidānjiǎnhánjīnglíng

zhēnguānxiǎoōuchǔquánérxiàxùnxìng

cánguìzhuǎnchéngzhuìdiāowěixièkānpíng

chánsànzuìwǎnchūzhēnjiéyàozhēnjīng

sānshíliùtiānwènqiānniánláozhèngmíng

xiānwēngwèizhǐshuōgǎnwàngyīng

gèngsòngzhǎngbǎiyándànhuǒzǎotōngsānshēng

zizhānmèngjièlàizhēnrénxíng

zāièrzizhènwǎnlǐngshǔzhǎngpiāolíng

lìngláiwèimíngxiǎorěnliànzhuóshìgānshānxīng

táojūnbàidōushuǐjiānshèngwèiqiánméng

báisǒuyuànshēngdōujièhǎishānzhàngshìliútíng

nǎizhīdàojuétīngzhěnliǎngzhětóngchūérmíng

zōushēngdiàotóuchūhǎijuànshǔsànpiàopíng

máogàitóushūsuōpiáowàijīngyíng

chénqīngxuánpìnliǎnhàngxièguīhuángtíng

tánshīxiǎoguǒgǎnyúnjuànréntiānyǒulòujīn

gèngfánzhuǎnshìzhēnzifǎnzhàomiànqiánchéng

rènshìxiāoyáoxiānguààiwèimiǎnliúzhuǎnshěnmíng

quánjiǎokuàishìjiànshěnwángfāngpíng

shàngzhēnzhòngguānguàyào西zhújuéxuánjīnshéng

jīngxīnjiǔyuānhànshīduò鸿hóngmáoqīng

bǎiniánshūruòliúdiànwèihòushuíxiāndēng

gōngchéngmìngyǒushíxiàpāishǒuluányóutàiqīng

小提示:王世贞孙荣祖氏所降仙笔贻我金书阴符经跋尾云文阳真人得道时所说白玉蟾翁始表见于世又以长歌四百九十字见赠颇及前生事勉以修持且劝檀施拼音版内容仅供学习参考,如发现错误,请点击下面“完善图标”反馈给我们,谢谢!

王世贞

王世贞

明代文学家、史学家,后七子领袖

王世贞(1526—1590),字元美,号凤洲,又号弇州山人,明朝太仓(今江苏太仓)人,文学家、史学家。嘉靖二十六年(1547年)进士,授刑部主事,屡迁员外郎、郎中,又为青州兵备副使。迁浙江右参政、山西按察使,又历广西右布政使,入为太仆寺卿。万历二年(1574年)以右副都御史抚治郧阳,数奏陈屯田、戍守、兵食事宜。因忤张居正罢官。屡起屡罢,久之,起为南京兵部右侍郎,擢南京刑部尚书,以疾辞归。“后七子”领袖之一。有《弇州山人四部稿》《弇山堂别集》《艺苑卮言》《史乘考误》等。

查看更多

相关诗词

分类推荐

更多

热门诗词