郡斋独酌

杜牧

原文 拼音版

qiánniánbìnshēngxuějīnniándàishuāng

shíjiélínjīntóngyànxíng

gānyīngqióng西hǎiwàndàoluòyáng

dōngnánsuǒjiànběiyōuhuāng

zhōnghuàwànguójiǎojiǎofāng

wánxuétiānjiǒnglǎojiāng

zhǐbǎiwànshìguòmáng

rénshēngluònèizhěwèipéngshāng

shùkuānqiězhǎng

tíngxuězhōngguògǎnwèndāngniáng

àishìzhōngbiāobiāochǐqiáng

báizhāgōng绿tánqiāng

fēngqiánlüèhéngzhènránfēnliǎngbàng

huái西wànshìgǎndāng

gōngchéngyànlín殿diànyuánchāolüè广guǎngqiúchǎng

sānqiāngōngtóukànxiāngpáisuìshuāngmíngdāng

jīng竿gānbiāobiāohuòhuòhéngbiānguīxiāng

àizhūchùshìsāndāngzhōngyāng

bǎiqǐngdào西fēngchuībànhuáng

shànghuóxiāngwéimǎnqūncāng

hòulǐngcuìqiányāngyāng

xiǎoyànwǎnxiàniúyáng

shūjiùyǐnshèwèngěrláicháng

ziguīyǒujiāng

西qiānxiàliǔdōngràotáng

yīnqīnròushěyānhuǒyáoxiāngwàng

tàishǒuzhèngshuǐzhǎngguāntānshìláng

zhēngshūyúnrèněrcúnwáng

zàoshìluánxiáng

jiāohéngliúshàngzhúyìngqínshūchuáng

chūjìnyáoshùntāng

wènjīntiānzishǎoshuírénwèidòngliáng

yuētiānzishèngjìngōnggāng

liánbīngshùshíwànhǎizhèngzhūcāng

wèiyánxiǎojuǎntànnáng

jiǎbīngdòugōngshémáoyànchífēngmáng

zhīsānzàibǎizhàngōuchēwàngqiáng

yúnshānwàiyǒushìtóngqiāng

shuíjiāngguópànhuàdiàoláng

nánzhònghuíshǒujìngchūxiūhuáng

ěrláishísānsuìrénwèicéngwàng

wǎngwǎnglèixiàshéncāngmáng

shǐzhàofēnluòzhǐchāngkuáng

quēxiàjiànguānbàishūwénzhāng

xúnsēngjiěyōumèngjiǔhuǎnchóucháng

wèiziwèishānlíncáng

píngshēng线xiànyuànshùnshang

xiánjiàoyànzhàolánzhǐhuáng

xīngshānsǎoxiōnghěnjiērǎng

shēngréndànmiánshí寿shòunóngsāng

yínzhìzàixiàohuāngtáng

jiāngjùnchūdāohǎojiéqiūguāng

chíbiānchéngzhuóyōngzhīxiāng

xūnhāngèngchàngtàipíngrénshèngtiānzi寿shòujiāng

小提示:杜牧郡斋独酌拼音版内容仅供学习参考,如发现错误,请点击下面“完善图标”反馈给我们,谢谢!

作品简介

杜牧不仅长于七绝,他的五言古体也作得很好。这首诗抒情言志,才情横溢。诗中陈述了自己素仰文才武略之士,深怀报国安民之心,但并未遇上李光颜、裴度那样的机遇,只好寄情诗酒,自我解嘲。《郡斋独酌》这首诗作于不惑之年,是对自己大半生经历的总结,其中感慨深沉,然而却以明快旷达之语出之,颇见其俊爽本色。

杜牧

杜牧

唐代杰出诗人、散文家

杜牧(803—852),字牧之,号樊川居士,京兆万年(今陕西西安)人,宰相杜佑之孙。太和二年(828年)进士,曾为江西观察使、宣歙观察使沈传师和淮南节度使牛僧孺的幕僚,历任监察御史,黄州、池州、睦州刺史,后入为司勋员外郎,官终中书舍人。以济世之才自负。诗文中多指陈时政之作。写景抒情的小诗,多清丽生动。人谓之小杜,和李商隐合称“小李杜”,以别于李白与杜甫。有《樊川文集》二十卷传世。

查看更多

相关诗词

分类推荐

更多

热门诗词